حرف مردم را بچسبم یا نه؟

خودم را به پادکست جافکری می‌سپارم و اپیزود «حرف مردم» را پلی می‌کنم.

همانی بود که می‌خواستم‌. همانی بود که انتظارش را داشتم. دلچسب و پر از حرف.

راستش آن لحظات که مهمان برنامه خطاب به مجری می‌گوید: «حاضری برای کدام سلیقه و انتخاب بهایی هنگفت بپردازی؟» بدجور به جانم نشست. پادکست را متوقف کردم و چند لحظه‌ای به دیوارهای سبز و کرم اتاق خیره ماندم.
بابت کدام انتخاب؟ خودم بودنم.
و باز سوالی دیگر در ذهنم شکل گرفت:
اما کدام انتخاب است که روابطت را تحت تأثیر قرار می‌دهد؟
می‌خندم و عینک را بر روی بینی‌ام تکان می‌دهم.
دست‌هایم را برهم می‌کوبم و می‌خندم.
این همان سوال نهایی است.
این همان حرف مردم است.
نه مردم به معنای جمع کثیری از ناشناس‌ها. نه به معنای فامیل و در و همسایه. به معنای آن دو سه شخص انگشت‌شماری که حاضری خودت بودن را با تک‌تکشان شریک شوی.
آن‌ها مهم‌اند و مابقی بی‌اهمیت. مابقی حرف‌ها همان حرف مردمی ایت که هیچ ارزشی دارند و نه حقیقی.