با عضویت در خبرنامه، شما می‌توانید هرهفته گزارشی از پست‌های سایت و مطالب مهمی که به تازگی نوشته‌ام، دریافت کنید.
تابه‌حال به آن فکر کرده‌اید که واژه‌ی انتزاعی عشق به چه معناست؟ تابه‌حال دغدغه‌تان عشق و عاشقی شده است؟ آن‌قدر که شب و روز درلابه‌لای کتاب‌ها و طرزفکرهای گوناگون معنای این واژه را جست‌وجو کنید؟ و یا در فکر خلق معنای جدیدی از عشق در
کلمه‌ی Self talk به گوش‌تان خورده؟ تابه‌حال این واژه را شنیده‌اید؟ اگر خودتان را نویسنده‌ای خلاق می‌پندارید، بعید می‌دانم که در خلوت خودتان خودتان را گیرآورده و با خودتان صحبت نکرده باشید. مثلاً آنکه هی من دیدی باز هم گند زدی؟ و یا اینکه دیدی
به‌محض آنکه این تیتر را در بالای صفحه‌ی خالی می‌نویسم زمزمه‌وار با خودم می‌گویم: «اگه یک روزی کشورهای مختلف بیفتن به جون هم و دنیا درگیر جنگ بی‌سابقه‌ای بشه، اگه آدم‌ها کتاب‌ها رو بسوزونن و نویسنده‌ها رو زندانی کنن، من هنوز هم می‌خوام یک نویسنده
راستش روزهاست که به دیوارهای سیاه و دودگرفته‌ی این عمارت زل زده‌ام درحالی که بیماری‌ام رفته‌رفته اوج می‌گیرد. اما دیگر نه نوری از پشت آن شیشه‌های کوفتی به داخل می‌ریزد و نه امیدی به ورودشان دارم. روزهاست که دیگر خبری از آن زن خوش‌سیما و
گمان می‌کردند که ملکه‌ی شیاطین پس از آن نبرد سخت و از دست‌دادن تنها معشوقه‌اش بی‌دفاع شده‌است. آن‌قدر بی‌دفاع که وقت حمله فرارسیده. وقت فتح‌کردن سرزمینی که ملکه قرن‌ها از عمر نامیرایش را پای آبادکردن آن گذاشته است تا جانی دوباره بگیرد. اما پادشاه انسان‌ها
دیشب با حالی افتضاح و اشک‌های فراوانی به خواب رفتم. اما نه خوابم نمی‌برد. درست از همان ساعت ۲ نیمه‌شب که خود را مجبور کردم چشمانم را ببندم، افکاری مخرب به سمتم هجوم آورد. نمی‌توانستم جلویشان را بگیرم چون قصد داشتم به صدایشان گوش بدهم.
نمی‌دانم این تجربه را داشته‌اید که به تور آدم‌های نچسب بیفتید یا نه. آدم‌هایی که فقط زندگی را با معیارهای کج‌ومعوج خودشان می‌سنجند. این بزرگواران عقاید و باورهای شخصی‌شان را آیه‌های حقیقی کتاب مقدس می‌دانند و معتقدند باید هرطور که شده عقاید شخصی‌شان را در
نمی‌دانم اسم این خستگی‌ها را «خستگی تصمیم‌گیری» بگذارم یا چه. اما به گمانم با این کار تنها خودم را توجیه کرده و درنهایت به همان زندگی پیشین و برنامه‌ریزی‌های ناقص باز می‌گردم. اما فکر آنکه نکنه جدی‌جدی آن خستگی امانم را بریده باشد عصبانی و
این زل‌زدن‌های بی‌جهت به در‌ودیوار درتلاش تقلای پی‌درپی‌ای است برای نخوابیدن. چشم‌هایم مدام روی هم می‌رود و استخوان‌های از درد و خستگی تیر می‌کشد اما هنوز برای بیدار ماندن تقلا می‌کنم. تقلایی خودخواسته که ماه‌هاست به دامش افتاده‌ام. شک ندارم که سرانجام این خستگی مرا
نمی‌دانم از پسش بر می‌آیم تا برایتان تعریف کنم یا نه. اما خودم را اجبار می‌کنم تا دقایقی را پشت سیستم بشینم و بی‌وقفه کلمات را تایپ کنم. صفحۀ خالی ورد از پشت عدسی‌های کثیف و پر از لک عینک به من نیشخند می‌زند درحالی
