مدام کتاب‌ها را زیرورو می‌کنی بلکه چیزی از مطالبشان گیرت بیاد و تو را از این باتلاق نجات بدهد. به یادداشت‌های آن روزت سر کلاس رجوع می‌کنی. لعنت. همه را فراموش کرده‌ای. به یاد حرف مربی‌ات می‌افتی و به خودت لعنت می‌فرستی که چرا نمی‌توانی

مامان لباس‌های خشک‌شده را دانه‌به‌دانه تا می‌کند و آن‌وقت هرکدام را در دسته‌های مشخصی قرار می‌دهد. شلوارها روی شلوارها و تیشرت‌ها روی تیشرت‌ها. نفس عمیقی می‌کشم و می‌گویم: «اگه تو دوران مدرسه به جای گفتن آفرین دختر با استعدادم ما را دختر پرتلاشم خطاب می‌کردند

باز هم به سراغت می‌آید و برایش هیچ تفاوتی ندارد که در اوج لذات زندگی‌ات باشی یا در میان سیاهی عمیق آن زخم‌های غم‌آلود. راست می‌آید و می‌نشیند روی شانه‌هایت. روحت را خراش می‌دهد و چشمانت را خیس می‌کند. آنجاست که می‌خواهی برای رهایی در

یک تکه از آن کتاب را می‌خوانم و درحین خواندنش به یاد آن کلیپ امیرعلی می‌افتم. کلیپ این عکاس دوست‌داشتنی و کاربلد عجیب مرا به سکوت فرو برد. کلیپی که امیرعلی در آن قصد داشت از حسرت‌هایی بگوید که حکم مرگ روحمان را دارند. حسرت‌هایی

شارژ گوشی‌ام ۱۶ درصد است. نمی‌دانم این‌بار از آن ۱۶ درصد‌هایی نصیبم می‌شود که هفت جان دارد و هرچه ازش کار می‌کشی طوریش نمی‌شود یا از آن نازک‌نارنجی‌هایی که به ۱۵ نرسیده پله‌ها را دو تا دو تا پایین می‌دود تا تمام شود؟ اما هرچه

نمی‌دانم چطور اما انگشتانم به وقت نوشتن این پست به سمت واژگان منفی نرفت. مدت‌هاست که نمی‌رود. انگار که هیجان عجیبی در روحم وول می‌خورد و آرام‌آرام به خرد افکارم می‌رود. انگار که نه ترسی دارم و نه اضطرابی. انگار که در مرکز همان نبردی