با عضویت در خبرنامه، شما می‌توانید هرهفته گزارشی از پست‌های سایت و مطالب مهمی که به تازگی نوشته‌ام، دریافت کنید.
نمی‌دانم اسم این خستگی‌ها را «خستگی تصمیم‌گیری» بگذارم یا چه. اما به گمانم با این کار تنها خودم را توجیه کرده و درنهایت به همان زندگی پیشین و برنامه‌ریزی‌های ناقص باز می‌گردم. اما فکر آنکه نکنه جدی‌جدی آن خستگی امانم را بریده باشد عصبانی و
تا به الان کدام داستان و رمان بوده که جزئیات دلنشین و به‌جایش تو را میخکوب کرده و نگذاشته از جایت جم بخوری؟ مهارت بیان جزئیات کدام نویسنده تو را به وجد آورده به طوری که قصه‌اش را ماه‌ها در ذهنت نگه داشتی؟ توصیف در
این تنبلی اغواگر، این خستگی مفرط، این سرزنش‌هایی که هرگز ما را به جایی نمی‌رسانند، همه و همه حاصل همان اهمال‌کاری‌هایی است که از یک سمت به عدم شکل‌گیری عادت‌ها ختم شده و از یک طرف دیگر به ناآگاهی‌مان به وضعیت پیش‌رو. دست‌آخر آن‌قدر نوشتن
آفتاب داغ بر پس سرش می‌تابد درحالی که به سمت کتابخانۀ اشتراکی انگلستان می‌رود. عرق بر صورتش نشسته و گرما از زمین و زمان می‌بارد. هرازگاهی با دستمال جیبی عرق‌هایش را خشک می‌کند و قدم برمی‌دارد. سپس در را هل می‌دهد و داخل می‌شود. به
شما را نمی‌دانم اما من از آن دست آدم‌هایی هستم که خواندن هر رمان کلاسیکی را برای مدتی طولانی نمی‌پسندم. راستش گاهی چنان خواندن آن جهان شسته‌ورفته و بدون هیچ نقصی برایم غیرقابل تحمل هست که مرا از خواندن ادامه‌اش باز دارد. البته که این
درست در همان لحظه‌ای که عنوان این مقاله را تایپ کردم سؤالات عجیبی در ذهنم شکل گرفت که به‌گمانم با خواندنش به ذهن شما نیز خطور کرده باشند. سؤالاتی از این دست که مگر ادبیات ژانر وحشت می‌تواند زیبا باشد؟ بیخیال مگر ژانر وحشت با
خودت را بر روی صندلی می‌اندازی. سیستم را روشن می‌کنی و منتظر می‌شوی تا ویندوزش بالا بیاید. کمی به کاغذهای تلنبار شده بر روی میز زل می‌زنی. خودت را کِش‌وقوس می‌دهی و ویندوز را به باد ناسزا می‌گیری. چرا این‌قدر فِس‌فِس می‌کند؟ جان بِکَن و
گابریل گارسیا مارکز می‌گوید: وقتی مسخ را خواندم، پیش خودم فکر کردم مگر نویسنده مجاز است که چنین چیزی بنویسد؟ اگر این را می‌دانستم، داستان‌نویسی را خیلی پیش از این شروع کرده بودم. او در مصاحبه‌ای این مطلب را تشریح می‌کند: ناگهان متوجه شدم که
راستش چند وقت پیش به این فکر می‌کردم که چرا بعضی از آثار و کتب داستانی را از لحاظ رنگ‌شناسی واکاوی نکنم. آثار فاخر ادبی که بدون‌شک لایه‌های تودرتویی از تفسیر دارند و البته جای بحث بسیار. پس دست جنباندم و کتاب‌های مرجعم را بر
درست چند روز پیش بود که کتاب کم قطر «شهر گربه‌ها» از «هاروکی موراکامی» را از قفسۀ کتابخانه بیرون کشیدم و آن‌وقت با ولعی تمام‌ناشدنی شروع به خواندنش کردم. بدون‌شک ترجمۀ خوب آن چنان به جانم نشست که دوباره عاشق سبک‌وسیاق موراکی بشوم. اما ماجرا
