اگر به یاد داشته باشید هفتۀ گذشته دربارۀ تاریخچۀ ژانر وحشت در ادبیات صحبت کردم و با بررسی زیرژانرهای آن و بیان عوامل سازندۀ ادبیات وحشت آشنایتان کردم. حال قصد دارم تا دیگر زیرژانر‌های ادبیات وحشت را مورد بازبینی قرار دهم. اما اگر مقالۀ هفتۀ

آنچه که همیشه عطش مرا برای خواندن داستان‌های ادگار آلن پو بیشتر می‌کند نفوذ او به جهان درونی و گفت‌وگوهای هذیان‌محوری است که هرگز واقعیت ندارد. چیزی شبیه به سیال ذهنی که به ترس و شک آغشته شده باشد. شک از جهان و آدم‌هایش. درست

راستش شروع باشکوه انیمۀ کسلوانیا همان چیزی بود که از یک گوتیک خون‌آشام‌محور انتظار داشتم. همان ترس و وحشت، همان چاشنی داستان‌های رمنس، همان مکان‌های تیره‌وتار و بالاخره همان قلعۀ موحش و سیاه دراکولا. اما به محض آنکه با ابهت دراکولا روبه‌رو شدم لبخندی پهن

گاهی پیدا کردن ایدۀ داستانی آن‌قدر دردآور و حتی غیرممکن می‌شود که اصلا ما را از نوشتن داستان‌ها منصرف می‌کند. گاهی هم درنظرمان شبیه به عذابیست دائمی که یک‌باره برسرمان نازل شده تا جانمان را بگیرد ذره‌ذرۀ وجودمان را تحلیل ببرد. به دنبال داستانی عجیب