محدثه ظریفیان هستم؛ نویسندۀ ادبیات گمانهزن
نمیدانم تا به حال به آن فکر کردهای که ردیف کردن واژگان در کنار هم و بدل کردنشان به جمله چه لذتی خواهد داشت؟ همچون خلق اثری هنری که تماماً دستساز خودت بوده و امضای تو پایش بماند. به خدا که هیچ بعید نخواهد بود اگر که صبح تا شب به آن زل بزنی و بابت تکتک واژگانش قربانصدقۀ خودت بروی. هیچ کدام از آدمها نمیدانند که خلق به چه معناست تا زمانی که آن را از نزدیک لمس نکرده و طعمش را نچشیده باشند. لعنتی خوش طعم.