زیگموند فروید راجع به تمایل انسان به طنز سیاه این نظریه را ارائه می‌دهد:
ضمیر انسان از اندوهگین شدن پیرامون چیزهایی که در واقعیت تحریک‌کننده هستند و وادار کردن خود برای عذاب کشید، سرباز می‌زند. ضمیر اصرار دارد بر این که نه تنها تحت‌تأثیر آسیب‌های دنیای بیرون قرار نمی‌گیرد، بلکه این آسیب‌ها فقط فرصت‌هایی گاه و بی‌گاه برای کسب لذت خوش هستند.
مقاله مرتبط:
یاداشت‌های مرتبط: «نقد و بررسی کتاب ملکوت از بهرام صادقی» – «سرانجام مغازه خودکشی را یافتم»
