رابطۀ دوش‌گرفتن با خلاقیت در نویسندگی

راهکارهایی کم‌خرج برای رهایی از بن‌بست نویسندگی

در طول سالیان دریافته‌ام که هر تغییر آنی منجر به انفجار پر انرژی ذهنی می‌شود. پس اگر توی اتاق باشم و به آن یکی اتاق بروم، به خلاقیتم کمک می‌کند.
اگر به خیابان بروم که نورعلی‌نور است. البته اگر بروم بالا و دوشی بگیرم هم بدک نیست برای همین گاهی در روز چندبار دوش می‌گیرم.
وودی آلن

راستش را بخواهی من خودم هم دوش گرفتن را برای یافتن خلاقیت پیشنهاد می‌دهم. این راهکار لعنتی تو را در رهایی از بن‌بست نویسندگی راهنمایی خواهد کرد. البته نه آنکه بروی گوشۀ حمام کز کنی و ساعت‌ها از آنجا بیرون نیایی. این دیگر اسمش دوش گرفتن نیست. (این را به خودش متذکر می‌شود.)

هرچند ماندن در محیط بخارگرفتۀ حمام آن‌قدر که بر خلاقیتم اثر گذاشته هیچ راهکار کوفتی دیگری تأثیرگذار نبوده است. انگار که به مدد بخار مغزم به کار افتاده و خروارها‌خروار ایده به کله‌ام خطور می‌‌کند.

آن‌وقت است که به صابون‌ها رحم نمی‌کنم. می‌پرسی چرا؟ با ناخن به جانشان می‌افتم تا ایده‌هایم را پیش از فراموش شدن یادداشت کنم. یا اگر صابون‌های بی‌مصرف جایی برای یادداشت نداشته باشند ایده‌هایم را در قالب شعری آهنگین ریخته و مرتب آن را تکرار می‌کنم.

مقالۀ مرتبط:

چطور با بی‌انگیزگی داستان خلاقانه بنویسم؟

آن را زیر دوش امتحان کن. جواب می‌دهد.

و پس از آنکه از حمام بیرون آمدم، در کثری از ثانیه خودم را به کاغذی چیزی می‌رسانم تا فوراً هر ایده‌ای را که در ذهن پرورانده‌ام یادداشت کنم. خبر خوب آن است که احتمال تحریف آن وجود خواهد داشت. قربان این مغز بشوم خودش با خلاقیت خود آن ایده را تغییر داده و هضم‌شده‌اش را روی کاغذ می‌نویسد.

این را باور نداری؟ پس گوش کن.

«اومبرتو اکو» فیلسوف و رمان‌نویس ایتالیایی که او را با رمان «نام گل‌ سرخ» می‌شناسیم، می‌گوید:
در دستشویی یا قطار می‌توانم کار کنم. در حال شناکردن چیزهای زیادی خلق می‌کنم، خصوصا موقع شنا در دریا. در وان حمام کمتر فکر می‌کنم، اما حتی آن‌جا هم بیکار نمی‌شینم.

 

یادداشت‌ مرتبط: 

می‌خواهی در نوشتن داستان خلاق باشی؟ هنرمندانه دزدیدن را یاد بگیر!

یادداشت‌های مرتبط: «هنرمند سایه‌وار» – «نویسنده‌ها چطور رنج می‌کشند؟»