نمی‌دانم چطور اما انگشتانم به وقت نوشتن این پست به سمت واژگان منفی نرفت. مدت‌هاست که نمی‌رود. انگار که هیجان عجیبی در روحم وول می‌خورد و آرام‌آرام به خرد افکارم می‌رود. انگار که نه ترسی دارم و نه اضطرابی. انگار که در مرکز همان نبردی

این‌ها را خطاب به خودم می‌گویم خواستی تو هم گوش کن: با مخاطبتت ارتباط بگیر: خودت را به حماقت نزن بچه، تا با مخاطبانت ارتباط نگرفتی رهایشان نکن. دقایقی وقت بگذار و چند خطی از خودت بنویس. آن‌وقت کمی به صفحۀ سایتت رنگ‌ولعاب بده و

خودم را به پادکست جافکری می‌سپارم و اپیزود «حرف مردم» را پلی می‌کنم. همانی بود که می‌خواستم‌. همانی بود که انتظارش را داشتم. دلچسب و پر از حرف. راستش آن لحظات که مهمان برنامه خطاب به مجری می‌گوید: «حاضری برای کدام سلیقه و انتخاب بهایی

همچون عذاب‌ وجدانی دردناک. انگار که بندبند وجودت درد بگیرد و استخوان‌هایت تیر بکشد. انگار که خسته بشوی. یک خستگی روحی طولانی مدت. انگار که خواستار تعطیلات بی‌پایان باشی. دست‌آخر آه می‌کشی و به برنامه‌های پیش‌رویت می‌نگری. کدام نقطه؟ در کدامین نقطه اشتباه کرده‌ای؟ کجای

گمان می‌کنم که پست‌هایم تکراری شده است. آن‌قدر تکراری و خسته‌کننده که تقریباً رغبتم را برای نوشتن محتوا‌ها از دست داده‌ام. انگار که به همه‌شان یک چاشنی مشترک زده و بعد کمی رنگ‌ولعاب الکی تحویل‌تان می‌دهم. هفته‌هاست که از این مرض کوفتی رنج می‌‌برم و

«کریستوفر همیلتون» در کتاب «چگونه رنج بکشیم» می‌گوید: اصلاً منطقی نیست که یک مادۀ شیمایی را به دلیل نوع واکنشش با ماده‌ای دیگر سرزنش کنیم؛ این ماده فقط دارد کاری را می‌کند که در ذاتش است. اگر انسان‌ها را هم با این دید ببینیم، شاید

«جولز اونز» در کتاب «فلسفه برای زندگی و دیگر موقعیت‌های حساس» می‌گوید: رواقیون تأکید می‌کنند هیچ‌کس نمی‌تواند مجبورمان کند چیزی را برخلاف خواسته‌مان باور کنیم؛ اگر بدانیم چطور دربرابرشان مقاوت کنیم، هیچ‌کس نمی‎‌تواند ما را شست‌وشوی مغزی دهد. هرطور که به لحظات تلخ و دلخراش