همین حالا که می‌نویسم ساعت از ۲ نیمه‌شب هم گذشته است. آلارم کوفتی گوشی را برای ۸ صبح تنظیم کرده‌ام و طبق گفتۀ مربی تنها ۵ دقیقه ناقابل تایم بیداری‌ام را عقب کشیده‌ام. ‏برای چه؟ برای تنظیم کردن این بیخوابی و نخوابیدن‌های پی‌درپی‌. اما حالا

مراقب پذیرش رؤیاها و اهداف جدید باشید که ممکن است به موافقیت و خوشحالی‌ای که قبلاً برای خودتان ساخته‌اید آسیب برسانند.  این پاراگراف را می‌خوانم و ناخواسته نویسنده را به باد ناسزا می‌گیرم. دارد مرا دست می‌اندازد دیگر؟ ها؟ داری مرا مسخره می‌کنی رفیق؟ هرچه

زیگموند فروید راجع به تمایل انسان به طنز سیاه این نظریه را ارائه می‌دهد: ضمیر انسان از اندوهگین شدن پیرامون چیزهایی که در واقعیت تحریک‌کننده هستند و وادار کردن خود برای عذاب کشید، سرباز می‌زند. ضمیر اصرار دارد بر این که نه تنها تحت‌تأثیر آسیب‌های

متاسفانه باید بگویم که تو در مرکز جهان نیستی، این‌قدر خودشیفته نباش.   باورهایی که هیچ کمکی در رشدت نخواهند کرد، باور نیستند، آفت‌اند. لعنت.   تو نمی‌توانی بر تمام شرایط زندگی کنترل داشته باشی. حالا از تو می‌پرسم بهتر نیست که مغزت را با

جون ایچیرو تانیزاکی نویسنده ژاپنی در رابطه با وابی ‌سابی (اصول زندگی ساده و زیبا به سبک ژاپنی) می‌گوید: ما از چیزهای براق متنفر نیستیم ولی روشنایی تفکربرانگیز را به درخشندگی سطحی ترجیح می‌دهیم. نوری تیره را چه در سنگ، چه در صنایع تاریخی که