با عضویت در خبرنامه، شما می‌توانید هرهفته گزارشی از پست‌های سایت و مطالب مهمی که به تازگی نوشته‌ام، دریافت کنید.
می‌دانی گاهی فقط نیاز داری که هوشمندانه اضافات را از زندگی‌ات حذف کنی. لازم نیست آن‌قدر بر عادت‌سازی‌هایت تمرکز کنی. گاهی ناچاری تا با دیدی دیگر به جان عادت‌هایت بیفتی. و آن‌قدر آن بدردنخورها را حذف کنی که بتوانی جایی برای عادت‌سازی‌های مفیدت بیابی.
«جولز اونز» در کتاب «فلسفه برای زندگی و دیگر موقعیت‌های حساس» می‌گوید: رواقیون تأکید می‌کنند هیچ‌کس نمی‌تواند مجبورمان کند چیزی را برخلاف خواسته‌مان باور کنیم؛ اگر بدانیم چطور دربرابرشان مقاوت کنیم، هیچ‌کس نمی‌تواند ما را شست‌وشوی مغزی دهد. هرطور که به لحظات تلخ و دلخراش
همین حالا که می‌نویسم ساعت از ۲ نیمه‌شب هم گذشته است. آلارم کوفتی گوشی را برای ۸ صبح تنظیم کرده‌ام و طبق گفتۀ مربی تنها ۵ دقیقه ناقابل تایم بیداری‌ام را عقب کشیده‌ام. برای چه؟ برای تنظیم کردن این بیخوابی و نخوابیدن‌های پی‌درپی. اما حالا
مراقب پذیرش رؤیاها و اهداف جدید باشید که ممکن است به موافقیت و خوشحالی‌ای که قبلاً برای خودتان ساخته‌اید آسیب برسانند. این پاراگراف را می‌خوانم و ناخواسته نویسنده را به باد ناسزا می‌گیرم. دارد مرا دست می‌اندازد دیگر؟ ها؟ داری مرا مسخره می‌کنی رفیق؟ هرچه
من که به شخصه از موهبت نافرمانی‌ام لذت می‌برم، تو چطور؟ اصلا چطور می‌شود این استعداد نافرمانی را در خودمان پرورش دهیم و آن‌قدر در مشتمان بگیریم که خدایی نکرده به سرکشی و درنهایت جنگ با اطرافیان ختم نشود؟ به گمانم بهترین توصیه در همین
شما را نمی‌دانم اما من از آن دست آدم‌هایی هستم که خواندن هر رمان کلاسیکی را برای مدتی طولانی نمی‌پسندم. راستش گاهی چنان خواندن آن جهان شسته‌ورفته و بدون هیچ نقصی برایم غیرقابل تحمل هست که مرا از خواندن ادامه‌اش باز دارد. البته که این
می‌تونید پیش از خواندن داستان این قطعۀ بی‌کلام را گوش بدهید. برایم هیچ اهمیتی ندارد که این باران تهش مرا به کجا می‌کشاند. به کدام جاده؟ می‌خواهم بندهای کوله‌‌ام را بر روی شانه‌ام محکم‌تر کنم. محکم و محکم‌تر. گوش‌هایم از موسیقی موزون این باران
زیگموند فروید راجع به تمایل انسان به طنز سیاه این نظریه را ارائه می‌دهد: ضمیر انسان از اندوهگین شدن پیرامون چیزهایی که در واقعیت تحریک‌کننده هستند و وادار کردن خود برای عذاب کشید، سرباز می‌زند. ضمیر اصرار دارد بر این که نه تنها تحت‌تأثیر آسیب‌های
این کاراکتر کامل نیست، باهوش و زیرک نیست اما آن‌قدر دوست‌داشتنی و خوش‌قلب است که عاشقش بشوید. آن‌قدر به خودش و توانایی‌های محدودش باور دارد که در منطق نمی‌گنجد. راستش بارها و بارها عزمم را جزم کردم که این فیلم را ببینم اما آن‌قدر مقاومت
این‌روزها مدام به این و آن کارم فکر می‌کنم. مدام آن چک‌لیست لعنتی را زیر‌ورو کرده تا مبادا از برنامه‌هایم عقب بیفتم. کارهای سایت، تولید محتوا، پروژه‌‌های آتی و همین حالا، خواندن خروارها کتاب که به تازگی خریده ام و از فرط ذوق‌زدگی نمی‌خواهم داخل
